جشن شهریورگان

 

شهریورگان یا آذر جشن از جملهٔ جشن‌های دوازدگانهٔ سال ایران باستان بوده است و از شمار جشن‌های آتش است. روز چهارم از هر ماه به نام شهریور ناميده مي‌شود و چهارم ماه شهریور به‌نام جشن شهریورگان ويژه شده است. این جشن آتش‌های خانگی محسوب می‌شد. مردم در خانه‌ها آتش می‌افروختند و ستایش خداوند و شکر نعمت‌های او می‌گزاردند. در خانه‌ها اغلب میهمانی برپا کرده و خوراک‌های متنوع و ویژه تدارک می‌بینند و به مناسبت تغییر هوا شب هنگام در بام‌ها نیز آتش می‌افروزند

شهریور از امشاسپندان است. اين امشاسپند به چم(معني)جاودانه و نامیراى سپندینه یا ورجاوند جاودانه است

 واژه «شهریور» دو بخش دارد: بخش نخست این واژه به چم شهریاری و کشور آمده است. واژه «شهر» از «خشتر» آمده است كه در فرس هخامنشی و سانسکریت کشور معنا مي‌دهد. بخش دوم،«وئیریه»، صفت است كه آرزو شده معنا مي‌دهد. به اين ترتيب، شهریور را مي‌توان «کشور آرزو شده» یا «شهریاری آرمانی» خواند

شهريور در اوستا به معناي بهشت برين و سرزمين فناناپذير نيز به كار رفته است و انسان بايد تلاش كند تا پس از مرگ شايسته اين مملكت باشد

شهريور كه مهر، آسمان و خور را ياري طلبيده و با ديو سئورو (ديو سلطنت بد و آشوب ) در ستيز است در جهان مادي نگهبان فلزات است و ايزد رحم و نيروي ياريگر ناتوانان و ضعيفان به شمار مي‌رود و هر چه پيروزي از آن شهرياران دادگر است، با ياري او بدست مي‌آيد